Het projectteam van Nobelhof heeft 6 december gesproken met twee ambtenaren die verantwoordelijk zijn voor de gronduitgifte in Nobelhorst. De grondprijs is verdubbeld. Uiteraard schrokken we daarvan. We hebben deze week een brief gestuurd naar meerdere leden van de Tweede Kamer en naar het ministerie van VWS. 13 december vond daar een debat plaats over ouderinitiatieven als Nobelhof. Daar ging het vooral over de struikelblokken die we in de brief noemen. Een verslag van het debat is hier te lezen. We hebben de onderstaande korte versie van de brief ook gestuurd naar Loes Ypma, wethouder wonen en zorg van de gemeente Almere.
Aan Vera Bergkamp
Tweede Kamer der Staten Generaal
Almere, 11 december 2018
Geachte mevrouw Bergkamp, beste Vera,
Fijn dat je een debat hebt aangevraagd over wooninitiatieven voor jongeren met een beperking. Ik heb je beloofd om rondom ons prachtige initiatief http://www.nobelhof.nl onze ‘obstakels’ en vragen naar je te sturen. Nobelhof is er nog niet. We hopen dat het er binnen drie jaar echt komt. De locatie is de nieuwe wijk Nobelhorst. Een dorps deel van de grote stad, waar veel nabuurschap aanwezig is. Kleinschalig en toch een redelijke hoge densiteit aan bewoners, zodat vereenzaming van onze kinderen die daar dan opgroeien minder de kop op zal steken. Op de website van Nobelhof staat prachtig en kort omschreven wat ons doel is voor onze (meervoudig) beperkte kinderen. Omdat we voor onze kinderen het wooncomponent (wonen, energie, water) zo laag mogelijk willen houden (onder de 500 euro en liefst nog lager), wonen er in het toekomstig hofje ook een tiental senioren, die betalen een normale huur voor zo een prachtige plek en dat houdt de huurprijs voor onze kinderen laag.
Na twee jaar intensief overleg met woningbouwcorporatie IJmere, gemeente Almere en anderen, waarbij diverse toezeggingen zijn gedaan over bijvoorbeeld de grondprijs van 400 euro per m2, blijkt plots dat de grondprijzen gestegen zijn naar 800 euro per m2. Tevens wordt Nobelhof – en dat is nieuw voor ons – door de gemeente gezien als een commercieel woonproject vanwege de seniorenwoningen en werkbedrijfjes voor onze kinderen. Terwijl dat in onze business case dé manier is om de appartementen voor onze kinderen flink beneden de sociale huurgrens te houden.
De gemeente beweegt niet mee. We moeten terug in het gelid, want er is nieuw grondbeleid en we zullen mee moeten doen met de commerciële aanbestedingen/tenders de komende jaren, daarnaast betalen we ook de hoofdprijs voor de grond. De kans om grond te bemachtigen is klein want er zijn heel veel initiatieven rondom wonen. Ons prachtige initiatief dat wonen, zorgen en werken voor 28 jongeren voor de gemeente oplost, loopt nu spaak omdat ons businessplan niet past in bij de gemeentelijke vakjes die daarvoor bedacht zijn. Innovaties krijgen hierdoor geen ruimte en nieuw beleid – is dan het antwoord – duurt nog vele jaren.
Waar de gemeente nu mee schermt is zorgelijk. Als groep ouders worden we opnieuw op achterstand gezet. We zijn geen gewiekste projectontwikkelaars. We zijn een maatschappelijk initiatief met een goede business-case. We zijn teleurgesteld (en eigenlijk een beetje boos) dat de ambtenarij gedurende de wedstrijd de spelregels naar eigen goeddunken verandert … dat kan niet met voetbal en zeker niet bij mensen die afhankelijk zijn van de domeinen zorg en wonen. Het laat bij ons het nare gevoel dat de echte reden is dat er nu eindelijk verdiend kan worden aan de grond, na vele jaren van verlies, ook aan mensen met een beperking.
Vragen en nog meer onzekerheden
1. Waarom is het zo complex om grond te kunnen kopen tegen een schappelijke (maatschappelijke) prijs voor ons soort initiatieven en vallen we blijkbaar onder commercie en is er geen interesse in zo een mooi project en oplossing voor een huisvestingsprobleem van de gemeente.
2. Waarom is iedereen onder de indruk van initiatieven als Nobelhorst, van ambtenaar tot politicus, maar blijft het daarbij, zonder boter bij de vis. Simpelweg een stuk grond kunnen kopen op een goede locatie.
3. Er is gebrek aan dagbesteding voor jongeren, ons initiatief heeft verschillende vormen van dagbesteding op het terrein, maar komt niet van de grond omdat de gemeente niet weet bij welk loket ons woonzorginitiatief hoort en het niet als meerwaarde ziet, omdat de ene afdeling (economie) niet samenwerkt met (sociaal) en onze oplossing geen meerwaarde heeft voor de losse afdelingen.
4. Dit soort initiatieven wordt gefinancierd door een combinatie van zorggeld (PGB) en inkomen (Wajong). De angst van de bewoners (lees ouders) is dat de PGB op termijn wordt afgeschaft of verlaagd. Dat is fnuikend voor de toekomstbestendigheid van dit soort mooie innovatieve initiatieven die gedragen worden door de omgeving van deze jongeren.
5. Dezelfde angst zit bij de verlaging of afschaffing van de Wajong. Telkens wordt er gekaasschaafd aan dat minimale inkomen. Nu weer met 5% minder. Het is een absoluut minimum. Met in gedachte dat mensen met een handicap al zoveel standaard ziektekosten hebben (ze maken vaak elk jaar hun eigen risico volledig op).
6. Door de tariefdaling van PGB, is er steeds minder kwalitatief hoogstaande hulp (begeleiding, zorg, verpleging) op de vrije markt te vinden. En ben je bijna verplicht om samen te werken met in natura instellingen waar je niet tevreden over bent en waar eigen regie ver te zoeken is.
7. Waarom altijd maar (ook landelijk) de focus op ouderenzorg. Ook onze kinderen krijgen een PGB uit de WLZ, en hebben plek nodig. Zo zijn er honderden jonge mensen die geen fijne plek hebben in Nederland, die ook nog eens bij hun ouders wonen (soms al dertig jaar en ouder) en niet op plekken wonen waar ze graag willen wonen. Vaak in instellingen die totaal niet geschikt zijn.
Met vriendelijke groet,
Marcel Kolder, lid projectteam Nobelhof en vader van een van de toekomstige bewoners Mayim
Stichting Nobelhof
Oevergriend 105
1356 EH Almere
Schande, 400 euro per m2 is al teveel.